domingo, 27 de febrero de 2011

Dándole vueltas...

Hace días que pienso en ello, sobretodo desde el martes, cuando todo salió a la luz... y ésta noche no tenia otro pensamiento que éste, el "habrá que hacer algo, está claro que no se lo que podré durar así, 1-2 años"... ésto una y otra vez, cada vez que cerraba los ojos, me venía la historia a la cabeza, imposible conciliar el sueño, una idea, otra....


He contado cabras, me he cambiado el pijama, me lo he quitado, tazón de leche calentito con chocolate soluble, la televisión, nada... nada, todo giraba entorno a lo mismo...


Se que precipitarse será equivocarse y hay que pensarlo bien, porque será para siempre... o quizás tampoco, nunca se sabe, hoy en día ya nada dura para siempre... qué rabia me da la poca solidaridad de la gente, aunque poco solidaria soy yo también teniendo éste pensamiento...


Que difícil cuando te encuentras en una situación tan complicada y no puedes hacer nada... absolutamente nada... no es bueno mirar el pasado, lo que fue ya pasó, ya se hizo, hay que seguir, pero hacia donde y lo más importante el cómo.


No me apetece transmitiros el tema, creo que con la imagen que os adjunto os lo podéis imaginar...me apetece contar el cómo me siento, el cómo estoy: agobiada, angustiada, pero sobretodo impotente... porque se que a corto plazo no podré hacer NADA al respeto...y como sea, hay que seguir.

domingo, 20 de febrero de 2011

Secretito...


Tarde de domingo... hemos recargado pilas para afrontar otra semana. Tranquilitos, preparando las cositas de la guardería, sabanas, ropa de cambio, apuntes, carmañolas, etc. ropa para mañana, dejar la casa más o menos... ufff!!! que pereza pensar que mañana hay que madrugar y moverse entre los atascos, papeles, jefes... Pero todo se te olvida al verles jugar toda la tarde con esas sonrisas, pequeñas carrerasy achuchones y pienso:
¿Qué se dirán? "Jacko mañana es lunes"...

domingo, 13 de febrero de 2011

Diumenge nit..

Tot en silenci... tothom dorm.. per fi, una aparent normalitat i una festiva calma... Temps per mi, per dedicar-lo a les meves coses, als meus "que fers"... cada día anhelo mes aquestes petites estones, aquest petit espai dedicat a vegades a no fer res, estudiar, llegir, desconnectar amb una serie televisiva... silenci.. jo decideixo per una estona què faig.
Qué n'es d'important el temps, el nostre temps i com el necessitem...

Bona Setmana!!

martes, 8 de febrero de 2011

Els temps estan canviant.


Que significativa que es aquesta imatge, i cuantes coses explica... només espero que el paralelisme de la cigoña en portadora de bona esperança, sigui això, l'esperança de molts sobre un sistema que ja no te per on mantenir-se.